Rade Šerbedžija pravi je “renaissance man”. Upravo ulazi u 63. godinu života, a ove stranice premale su da se pobroje sve njegove aktivnosti.

Kazalište Ulysses ljeti, brojne holivudske i europske filmske produkcije u ostala godišnja doba (desetak samo lani!), uz to piše poeziju i prozu (najavljen je nastavak njegovih autobiografskih zapisa “Do posljednjeg daha”), a sada je evo izdao i sedmi album u svojoj glazbenoj ili, preciznije, diskografskoj karijeri. A ta uopće nije zanemariva i počela je prije gotovo 30 godina legendarnim albumom “Ne daj se, Ines”, uz čiju su nostalgičnu recitaciju začete generacije. Šerbedžija se isprva (mudro) klonio pjevanja i držao recitacija, no s godinama mu je i glas sazrio, pa sad pjeva s manje zadrške, doduše ne baš spektakularno, ali ipak predano, diskretno i tipično glumački šarmantno. U svojim se glazbenim izletima uvijek držao provjerenih i jakih suradnika – na posljednjem albumu “Orihi orihi” iz 2002. Livia Morosina, a nekad davno Darka Rundeka, Kemala Montena i najčešće Arsena Dedića (čija je zapravo “Ines”). Ovaj album supotpisuje s akustičarskim virtuozom i svojim sugrađaninom u L.A.-u Miroslavom Tadićem, čiji je CV zasljepljujući, a lista suradnji teško izbrojiva. Osim Tadićeve gitare i Šerbedžijina prigušenog vokala, tu i tamo se pojavi koji akord tamburice ili violončela i to je sve. Album sadrži samo jednu novu pjesmu, naslovnu Zlatka Arslanagića – kao predestiniranu da postane emigrantski klasik, nekoliko narodnih (romsku, makedonsku i ličku), te pet Arsenovih evergreena, a završava najnovijim čitanjem “Ne daj se, Ines” – valjda da bi generacije začete uz Ines i same prionule prokreaciji…